|
Parson Russell Terrier
Wzorzec FCI nr 339 /28.11.2003/F/D/GB |
|
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 29.10.2003
Użytkowanie: wytrwały, mało wymagający terier pracujący, szczególnie przydatny jako
norowiec.
Klasyfikacja FCI: grupa 3 teriery
sekcja 1 - teriery duże i średnie
Wymaga się prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Twórca tej rasy, John (Jack) Russell urodził się w Darthmouth w hrabstwie Devon w
roku 1795. Zostawszy pastorem przeniósł się do swej parafii w Swymbridge także w
Devon, gdzie przyszło mu spędzić większą część życia. Zapalony jeździec i myśliwy,
którego pasją była hodowla i selekcja terierów. W roku 1873 został jednym z członków
założycieli Kennel Clubu. Zmarł w roku 1883 w wieku 87 lat. Podczas swoich studiów w
Oxfordzie nabył pierwszego teriera: białą, szorstkowłosą sukę z łatami na głowie, którą
dziś uważa się za wzorcowy egzemplarz rasy. Jack Russell dokonał licznych krzyżowań
między różnymi rasami terierów użytkowych jedno lub wielomaścistych. Celem tych
eksperymentów było doskonalenie cech myśliwskich rasy, jej wygląd miał dla pastora
drugorzędne znaczenie. Zgodnie z tą tradycją i w późniejszych czasach krzyżowano
różne rasy terierów. Próbowano także krzyżować Russell z innymi psami myśliwskimi,
ale potomkowie nie byli już podobni do starego typu i hodowcy zaniechali tych
nieudanych eksperymentów. Po II wojnie światowej rasa ta cieszyła się rosnącą
popularnością na kontynencie europejskim, szczególnie wśród myśliwych i jeźdźców.
Angielski Kennel Club 22 stycznia 1990 roku uznał ją i opublikował oficjalny standard,
nazywając ją Parson Jack Russell Terrier. Prowizoryczne zaakceptowanie przez FCI
nastąpiło 2 lipca 1990 r.
Aktualna nazwa Parson Russell Terrier została przyjęta przez Angielski Kennel Club w
roku 1999. Rasa została definitywnie uznana przez FCI 4 czerwca 2001.
WYGLĄD OGÓLNY:
Aktywny, ruchliwy, chętny do pracy, zbudowany tak, by był szybki i wytrzymały.
Harmonijny w obrysie i zwinny. Chlubne blizny po potyczkach są akceptowane.
WAŻNE PROPORCJE:
Dobrze wyważony. Długość tułowia jest nieco większa niż wysokość psa w kłębie.
Odcinek od trufli nosowej do stopu jest nieco krótszy od odległości od stopu do guza
potylicznego.
ZACHOWANIE /CHARAKTER:
W zasadzie terier użytkowy, z racji swej budowy i pasji łowieckiej nadaje się na norowca
i umie podążyć za gończymi. Odważny i przyjacielski.
GŁOWA:
Mózgoczaszka: płaska, średniej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom.
Stop mało zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna.
Uzębienie: szczęka i żuchwa silne i dobrze umięśnione. Zgryz nożycowy, regularny,
dokładny, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają w ścisłym kontakcie siekacze
żuchwy i są ustawione pionowo.
Oczy w kształcie migdała, dość głęboko osadzone, ciemne o bystrym wyrazie.
Uszy małe, w kształcie litery "V", opadające do przodu, noszone ściśle przy głowie.
Koniuszki sięgają zewnętrznego kąta oka. Linia załamania uszu nie powinna znajdować
się wyżej, niż wierzch czaszki.
SZYJA:
Szlachetnie zarysowana, muskularna, dobrej długości, stopniowo poszerza się ku
łopatkom.
TUŁÓW:
Proporcjonalny. Ogólna długość ciała jest nieco większa niż wysokość mierzona w
kłębie.
Grzbiet mocny i prosty.
Lędźwie lekko uwypuklone.
Klatka piersiowa stopniowo obniża się, nie przekraczając poziomu łokci. Chwycona za
łopatkami w obie średnio duże dłonie powinna dać się objąć. Żebra nie są mocno
wysklepione.
OGON:
Zwykle jest kopiowany.
Ogon kopiowany: pozostaje w odpowiedniej proporcji do całości ciała. Powinien być
takiej długości, by pewnie chwycić go w dłoń . Mocny, prosty, osadzony średnio wysoko.
Unosi się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu.
Ogon niekopiowany: średniej długości i tak prosty, jak to jest tylko możliwe. Pasuje do
całości sylwetki psa. Gruby u nasady, cieńszy u końca. Osadzony średnio wysoko. Unosi
się wyraźnie, gdy pies jest w ruchu.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie mocne i proste. Nie mogą być skierowane w stawach do wewnątrz,
ani na zewnątrz.
Łopatki długie i skośne, dobrze pochylone ku tyłowi, wyraźnie zaznaczony kłąb.
Łokcie przylegające do ciała, poruszają się swobodnie po jego bokach.
Kończyny tylne mocne, muskularne, o dobrym kątowaniu.
Stawy kolanowe o dobrych kątach.
Stawy skokowe nisko położone.
Śródstopia równoległe, ich wykrok jest wydajny i energiczny.
Łapy o zwartych palcach i jędrnych opuszkach, nie zwracają się do wewnątrz, ani na
zewnątrz.
RUCH:
Wydajny, dobrze wyważony, przednie i tylne kończyny poruszają się prosto, ku
przodowi.
SKÓRA:
Powinna być gruba i nie napięta.
OKRYWA WŁOSOWA:
Sierść twarda z natury, ścisła i gęsta tak u odmiany krotko, jak i szorstkowłosej. Brzuch i
spód
tułowia są owłosione.
Umaszczenie: całkowicie białe lub dominująco białe z łatami barwy podpalanej
(płoworudej), cytrynowej lub czarnej. Mogą występować wszelkie kombinacje tych
trzech barw. Preferowane są kolorowe znaczenia nie wychodzące poza głowę i nasadę
ogona.
WZROST:
psy - idealna wysokość w kłębie: 36 cm,
suki - idealna wysokość w kłębie: 33 cm.
Stosowana jest tolerancja 2 cm mniej lub więcej.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego standardu są traktowane jako wady i ocenia się je
w zależności od ich stopnia oraz wpływu na stan zdrowia o dobro psa.
Psy posiadające wyraźne wady fizyczne, lub odchylenia psychiczne powinny być
dyskwalifikowane,
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.
|
|
|
